last voyage

Hallo iedereen.
Ik heb weer even tijd gevonden om wat te schrijven.

Aller eerst wil ik iedereen nog een gelukkig Nieuwjaar wensen en dat er maar veel goede dingen mogen gebeuren.

Dit is mijn laatste reis voordat mijn stage is afgelopen. Over 2 weken zitten mijn 150 dagen erop en kan ik weer lekker naar huis en iedereen zien.
Na 5 maanden heb ik het ook wel weer een beetje gezien.

Ik zal beginnen waar ik gestopt ben:

We hebben de orkaan ontweken en is verder niks ernstigs gebeurd. Toen we dichter onder de kust kwamen werd het weer ook beter. Het was gemiddeld zo’n 25 graden.
De tocht over de missippi was anders dan dat ik me had voorgesteld. Ik had moerassen verwacht en dat soort dingen. Maar niks van dit alles, langs het water was een hoop industrie en de rivier zat vol met groten duwbakken.
Onze aankomst in Burnside was een hele happening, er waren meerdere filmploegen die met ons meevoeren en we hadden een hoop bekijks.
We hebben totaal een week in Burnside gelegen.
De kapitein had van te voren gezegd dat het waarschijnlijk niet mogelijk was om aan wal te gaan, maar zo eigenwijs als we waren hebben gelijk de 1e dag geprobeerd om aan wal te komen. Wonder boven wonder is dit nog goed uitgepakt ook. Het enige probleem was dat er in de hele omgeving maar 1 taxi reed. Deze taxi was niet eens een officiële taxi maar gewoon iemand die een extra centje wou verdienen. Sinds 9/11 waren er volgens deze man weinig tot geen taxi’s meer in deze omgeving.
Toen we eindelijk opgehaald werden zijn we naar de Wallmark gegaan. Voor de mensen die niet weten wat het is: een winkel ter grootte van 2 voetbalvelden met op het eerste oog allemaal leuken dingen die je graag wilt hebben, maar als je thuis komt je jezelf realiseert dat het puinzooi is en je het toch niet nodig had. We zijn de rest van de week nog 4x naar de Wallmark geweest.
Ook hebben we nog even mogen genieten van een typisch redneck barretje waar de barvrouw nog meer gedronken had dan der klanten, interessant dat ze ons vond!
Later die week hebben we ook nog een Airhockey tavel gekocht voor aan boord.
Maar we waren natuurlijk in Burnside om te werken en om precies te zijn het ontladen van een shiploader, zoals ik in een eerder verslag al gemeld heb weegt dit apparaat 680 ton. Op het eerste oog heb je niet echt door hoe zwaar dat is, maar als je het vergelijkt met 680 middenklassen auto’s besef je toch wel dat het enorm veel is.
Het was net zoals in zczsettin weer een critical lift, dus iedereen die niet nodig was aan boord moest er dan ook af.
En het had ook niet slechter gepland kunnen worden, de shiploader hing in positie en stond op het punt om neergezet te worden toen de autoriteiten langskwamen. Zo amerikaans als het is wouden ze gelijk aan boord ook al hadden we een hijs van 680 ton, dat maakte allemaal niet uit. Na wat lieve woordjes van de 1e stuurman zijn ze toch maar blijven wachten.
Alles is verder goed verlopen en ook wel redelijk vlot.

De volgende reis werd naar Mobile, hier hebben we de spullen die we in Rusland hadden geladen weer gelost. Bij aankomst stond ik op de brug en mocht onder supervisie van de 1e stuurman alle commando’s van de loods en de kapitein opvolgen en het schip aanmeren. Het verbaasd me altijd weer makkelijk dat toch eigenlijk gaat voor een schip van 17500ton.
We hebben in Mobile maar 1 dag gelegen en er is verder niet echt iets boeiends gebeurd helaas, dus we gaan gauw door naar Houston.

Het was 3 dagen varen naar Houston, maar toen we voor de haven lagen hoorden we dat er geen pilot dienst beschikbaar was omdat de haven potdicht van de mist zat. Dit heeft 2 dagen geduurd dus dat betekende dat we 2 dagen rust hadden.
Toen we eindelijk naar binnen gingen stond ik weer op de brug en mocht ik het schip afmeren.
In Houston hebben we een nockdown crane geladen, dit is een compleet afgebouwde kraan die in Australië weer op gebouwd gaat worden. Ook hier was het niet echt bijzonder want hier hebben we ook maar 1 dag gelegen en we kregen stuwadoors van de wal, deze mensen zorgen voor het laden en dat betekend dat wij dus eigenlijk niks hoeven te doen. Ook kregen we een kraandrijver van de wal.

Vervolgens zijn we naar Norfolk, Virginia gegaan deze reis duurde 5 dagen. Onderweg voeren we langs Miami, helaas hebben we het niet van dichtbij kunnen zien maar wel wat leuke foto’s kunnen maken met de zonsondergang erbij. Ook waren er op dit traject heel veel vliegende vissen. Dit zijn kleine vissen van ongeveer 20 centimeter die voor pakweg 20m over het water kunnen vliegen.
We kwamen voor kerst aan in Norfolk waar we goed gebruik hebben gemaakt van onze paar vrije dagen.
Eerst gingen we de stad in om wat te drinken en weer is door een winkelcentrum heen te wandelen.
Het enige probleem was dat 9/11 een aantal amerikanen een beetje aangetast heeft (hoe erg het ook was). wanneer je schip 100 meter van de poort verwijderd is moet er een speciale taxi gebeld worden om je die 100 meter te rijden. Het wachten hierop duurde een half uur. We waren met zijn 6e. Toen we bij de poort aankwamen kregen we van de bewaker te horen dat hij maximaal 5 mensen door kan laten. Dus 1 iemand moest weer terug naar het schip om 2 minuten later alsnog opgehaald te worden door dezelfde taxi. Toen wij 1 meter voorbij de poort waren mochten wij uitstappen en moest de taxi weer terug het haventerrein. Maar toen was er natuurlijk nog de beveiliger die wel even wou controleren of nog steeds de zelfde taxi chauffeur als 2 minuten geleden wel de juiste papieren had. Het werd allemaal gecontroleerd en de achtergebleven persoon kon opgehaald worden. Niet veel later waren we weer herenigd en konden we naar het winkelcentrum. Met ons was ook de 2e stuurman die al een paardagen aan het vertellen was dat hij een auto wou gaan huren om rond te toeren door Norfolk en of we misschien mee wouden betalen. Waarop wij het grandioze idee hadden om zelf een auto te huren en niet afhankelijk te zijn van de officieren aan boord. Zo gezegd zo gedaan wij met zijn 6e naar het vliegveld om 2 auto’s te huren. Toen we daar aankwamen kwam er een nog grandiozer plan, laten wij als stagiaires 2 auto’s huren dan hebben we een beetje plaats. Maarja toen moesten we nog bepalen welke auto’s. nou waren we in Amerika, het land van auto’s met grote motoren dus was de enige oplossing een Amerikaanse muscle car huren. Dus we hebben een Ford Mustang met 4.5 liter motor en een dodge challanger met een 4 liter motor gehuurd. Een lol dat we gehad hebben. Helaas heb ik nauwelijks kunnen rijden omdat je 21 moet zijn om erin te mogen rijden en je anders niet verzekerd bent en zo verstandig als mijn lieve mede stagiaire was om mij er niet in te laten rijden……….. heb hem wel even mogen planken op een verlate stukje weg, machtig gevoel om helemaal diep in je stoel gedrukt te worden. We hebben die nacht pakweg 5 uur gereden en constant de andere auto’s kwijt geraakt. Toen we weer veilig bij het schip aankwamen hadden we weer te maken met DE beveiliger, natuurlijk was het niet toegestaan om met onze eigen auto’s naar het schip zouden reiden, want je weet maar nooit. Maar wonder boven wonder, omdat het bijna kerst was mochten we naast zijn auto lopen richting het schip.
De volgende dag vroeg opgestaan om veel te kunnen rijden. Maar er was een probleem, je zal wel denken DE bewaker, maar nee het was onze mooi witte mustang cabrio. Hij wou niet starten. Na een aantal pogingen deed hij het weer en we begonnen onze reis naar Joost mag weten waar. Maar tot onze verbazing viel midden op een drukke brug de motor weer uit. Daar stonden we dan 6 jongens van ronde de 20 in een witte mustang en een witte dodge met de motorkap open, na wat willekeurige dingen geprobeerd te hebben zonder resultaat (nee pa we hebben niet geduwd) toch maar het vliegveld gebeld. Gelukkig was het allemaal geen probleem en konden we hem terug brengen en zouden we een nieuwe krijgen. Dus na nog een paar x proberen leip de mustang weer zonder problemen, maar omdat het geen fijn gevoel was toch maar terug naar het vliegveld. Onderweg bij elk stoplicht natuurlijk kijken of je sneller was dan welke willekeurige auto. Toen we bij het vliegveld aankwamen zijn we naar de balie gegaan en daar natuurlijk verteld dat we het niet normaal vonden en dat we zoveel dingen gepland hadden maar die nu niet meer door konden gaan omdat we een kapotte auto hadden. De mevrouw achter de balie snapte het en we kregen 50 dollar korting. Wat schepte onze verbazing we kregen een nog mooiere mustang ervoor terug, de duurdere versie met volledig lederen bekleding etc.
Ons geluk kon niet meer op.
We zouden vandaag naar het strand gaan om daar is een lekker zeeluchtje te scheppen, want dat hadden we nog niet genoeg gehad.
En ja hoor we raakte weer de weg en de andere auto kwijt. Na wat zoeken kwamen we op de goede snelweg uit toen plotseling een andere snelle auto toch wat provocerend langs ons kwam rijden. Dat pikte we natuurlijk niet, beide auto plankgas en kijken wie het snelst was. Helaas hadden we niet genoeg tijd want we kwamen bij onze afrit. Maar we hadden wel de 190 kmh gehaald, ik kan jullie vertellen dat is geen pretje als je achterin zit met een open dak.
Niet veel later werden we herenigd met onze vrienden en gingen we een stukje langs het strand lopen en op een terrasje wat drinken. Na ons drankje weer terug gegaan naar onze auto’s om ergens wat te gaan eten. Het werd de Hooters, ik weet niet wie hier mee bekend is maar dit is een fastfood keten waar alleen serveerster worden aangenomen met grote borsten en daar zijn deze dames ook op gekleed. Na het eten hadden we even gebeld met de 2e officier die ook ergens de weg onveilig aan het maken was in zijn nissan…. Tot onze verrassing was de 1e stuurman ook bij hem en ze zouden ons voor de Hooters ontmoeten. Toen ze eindelijk aankwamen moesten ze onze auto’s natuurlijk ook even proberen en dan blijkt dat een auto met ik schat 500pk toch veel interessanter is dan een boot met 11800 pk. Na een tijdje waren ook zij uitgespeeld en besloten we terug te gaan naar het schip om wat mensen af te zetten. En hoe kon het ook anders de 1e stuurman wou wel is kijken wie er sneller was de nissan of de Mustang. Bij het eerste stoplicht waar we beiden vooraan stonden en het licht op groen sprong bleek toch wel dat de Nissan ook behoorlijk snel was. Maar natuurlijk was de Mustang sneller. Toen we bij het schip aankwamen hebben we wat mensen afgezet en werd er weer eens van auto geruild om te kijken welke het beste driften.
Onderweg terug naar het vliegveld om de auto’s weer terug te brengen werd elk limiet genegeerd want we waren wat aan de late kant, althans dat was het excuus. Toen de auto’s weer terug gebracht waren (de smeltende banden waren nog te ruiken) namen we een taxi terug naar het schip en weliswaar deze keer weer zonder problemen door de poort heen.
De volgende dag was het kerst, de koks hadden zich van hun beste kant laten zien, we kregen kalkoen, kreeft, zalm een heel varken van het spit etc.
Die zelfde avond stonden er cadeautjes voor ons onder de boom die we van het zeemanshuis hadden gekregen. Het idee was hartstikke leuk, maar de cadeautjes daar in tegen…. Het waren schoenendozen gevuld met allemaal kleine dingetjes zoals: zeepjes uit een hotel, een doos tissues, kleine shampoo flesjes, potloden met hartjes, vriendenboekjes met bloemetjes en een doosje tandenstokers. Maar het mooie van de avond was dat we er allemaal hartelijk om hebben kunnen lachen.
En toen de hoofdzaak waarvoor we in Norfolk lagen, het laden van 12 Locomotieven voor Australië. Deze locomotieven kosten 3 miljoen per stuk en wogen 120 ton per stuk. Tijdens het laden mocht ik op de brug staan om te ballasten, dit wil zeggen water van de ene tank naar de andere tank verpompen en het schip de hele tijd zo recht mogelijk te houden, dit lijkt makkelijker dan dat het is.
Toen alles geladen was zijn we vertrokken en ergens in de rivier voor anker gegaan om alles vast te sjorren zodat het tijdens ruig weer blijft staan.
Ook is het nog wel leuk om te weten dat Norfolk de grootste marine basis van de gehele Atlantische oceaan heeft. Hier liggen Amerika’s grootste vliegdekschepen.

Oud en nieuw hebben we varend doorgebracht. Om 11 uur was er een bijeenkomst op de brug tot half 1 om het nieuwe jaar in te luiden. Ook had ik nog even contact gehad met mijn lieve oudertjes en buurjongen over de satelliet telefoon om hun een goed en gelukkig Nieuwjaar te wensen.
Ik moet zeggen ik vind oud en nieuw thuis toch wel iets leuker, maar ja dat hoort er nou eenmaal bij.
We zitten nu 1,5 week weer op de oceaan en moeten nog 16 dagen tot Durban waar we van boord gaan en terug naar huis gaan. Als alles mee zit ben ik met mijn verjaardag weer thuis.

Over anderhalve dag komen we aan bij de evenaar waar Neptunus aan boord zal komen. Dit is een traditie onder zeelieden. Iedereen die nog niet eerder de evenaar over is geweest op een schip zal onderhanden worden genomen door Neptunus. We weten nog niet wat we kunnen verwachten, maar het zal zwaar worden en we zullen onze haren niet behouden.

Nou lieve kijkbuis kinderen dit was het weer voor deze keer ik ga naar me bedje toe.
Ik zou het leuk vinden als iedereen die dit leest zijn naam in een reactie achterlaat.
Tot over 2,5 week

Joris van Dongen