sinds tijden.

Hallo iedereen,
Ik weet het, het is lang geleden dat ik wat op mijn blog heb geschreven. Ik zal proberen om het vanaf nu weer wat vaker te gaan doen.
Laatste 2 maanden een erg drukke periode achter de rug gehad.

Ik zal bij het begin beginne.
Nadat we klaar waren in St. John met het laden van de Reel zijn we naar een plaatsje gegaan in de buurt van Aberdeen in Schotland. Het dorpje waar we waren was helemaal uitgestorven en er was helaas niks leuk te doen. Gelukkig hebben we er ook maar anderhalve dag gelegen. Hier hebben we ook een nieuwe kapitein gekregen. Een hele aardige man die ons graag wilt helpen met dingen. Deze kapitein heeft ook enkele jaren voor Greenpeace gevaren en heeft daar een hele hoop leuke verhalen over.

Vervolgens zijn we naar Le Trait in Frankrijk gegaan om de reels die we nog aan boord hadden over te zetten op een binnenvaart schip. Ook hebben we hier de rest van de dingen die we nog aan boord hadden gelost. Dit moest gedaan worden omdat we in Amsterdam het droogdok in moesten en hiervoor moet je schip leeg zijn omdat je een zo klein mogelijke diepgang moet hebben.
In Frankrijk zijn we ook nog even de wal opgeweest om te kijken of er wat te doen was. Van te voren hadden we er grootte verhalen over gehoord, maar na 3 uur zoeken hadden we de hoop maar opgegeven en de 1e de beste kroeg ingegaan om een biertje te drinken.
Het was wel leuk om het verschil tussen St. John en Frankrijk te zien qua beveiliging op de terminal. Waar je in St. John door 2 poorten heen moest en voor 50 meter in een auto moest zitten om naar de volgende gate gebracht te worden was het in Frankrijk allemaal heel makkelijk. Er was maar 1 gate en die stond gewoon dag en nacht open.

Na Frankrijk zijn we naar Amsterdam gegaan.
De weg erheen hebben we voor het eerst ook ’s nachts wacht gelopen. Ik vond het erg gaaf om zoveel sterren enzo te zien.
We hadden nogal haast om in Amsterdam te komen omdat we in Frankrijk 1 dag vertraging hadden opgelopen. We zijn op volle snelheid naar Amsterdam gecruised.
We moesten hier zijn zoals ik eerder zei om het droogdok in te gaan. Dit moet je elke 2.5 jaar verplicht doen. Je vaart een dok in waarna al het water er uit gepompt wordt en je de onderkant van je schip kan inspecteren.
Mijn ouders had ik wijs gemaakt dat ik helaas niet van boord mocht, maar de we mochten de 1e avond gelijk al van boord, het was dus een aardige verrassing dat ik opeens in de woonkamer stond. Het gezicht van me moeder was goud waart. Het was heerlijk om iedereen weer even te zien en in mijn eigen bed te slapen. De volgende dag heb ik mijn ouders en de buren een rondleiding gegeven op het schip en dit vonden ze ook helemaal prachtig.
Na weer een week hard werken in het droogdok was er weer een weekend dat ik naar huis kon.
We hebben in totaal 2 weken in het dok gelegen en daarna nog 10 dagen aan een wachtkade waar nog wat meer onderhoud werd gepleegd. Ook zijn er nog wat vrienden langs geweest en die heb ik ook even het schip kunnen laten zien. Daarna zijn we wat wezen drinken in Amsterdam.
De dag dat we vertrokken kwamen me ouders nog even langs om gedag te zeggen en kijken hoe we wegvoeren. Toen we bij de sluizen van Ijmuiden waren stonden ze daar ook nog. Wel raar om ze daar dan te zien en dat je dan weg vaart met in gedachten dat het nog 3 maand duurt voordat je ze weer ziet.

De volgende haven was Tallin in Estland. Hier hebben we onderdelen geladen voor een groot project in Burnside, Louisiana. Hier zijn ze bezig met een terminal bouwen voor schepen die bulklading komen laden of lossen. Hiervoor is een “shiploader” nodig. Die wij moesten oppikken in Szscettin, Polen.
In Tallin hebben we ook afscheid moeten nemen van onze 2e stuurman, wat ik best jammer vond omdat ik erg goed met hem kon opschieten en lachen. Gelukkig hebben we nog even een afscheid biertje kunnen doen in Tallin.
We hebben 3 dagen in Tallin gelegen. De avond voor dat we vertrokken belde de 2e stuur ons op of we nog even naar zijn huis kwamen om later die avond nog even te gaan stappen, en nou we hebben gestapt alsof ons leven er vanaf hing.

De volgende ochtend hebben we de trossen los gegooid en koers gezet naar St. Petersburg om hier nog een lading op te halen voor Mobile, Alabama.
Het was 2 dagen varen, maar omdat het erg slecht weer was konden we niet naar binnen en hebben we ook nog 3 dagen voor anker moeten liggen. Wij waren niet de enige die moesten wachten. Om ons heen lagen nog een stuk of 11 schepen. Het weer werd steeds slechter en op een zeker moment sloegen er met ons nog 3 of 4 schepen van het anker. Ik vond dit best spannend, maar het verbaasde me dat de kapitein en 1e stuur zo rustig bleven.
Eindelijk konden we naar binnen
Ik moest voor school een verslag over het aanmeren maken, dus ik moest bij deze haven aanwezig zijn op de brug tijdens de aanloop een het aanleggen (wat overigens geen staf is).
De wekker ging 3 uur ’s ochtends en vervolgens stond ik kwart voor 4 op de brug.
Het was nog iets van 3 uur varen naar de haven zelf.
Alles verliep goed en we lagen redelijk snel vast.
Later die dag mochten we St. Petersburg in, waar we erg veel geluk mee gehad hebben.
Ik vond het echt een super ervaring om te zien. Ik denk dat de metro nog wel het hoogte puntje was van St. Petersburg. Moeilijk uit te leggen, ik denk dat je het beter van de foto’s kan zien, zal proberen om ze te uploaden.

Na St. Petersburg gingen we naar Szscettin, Polen wat een rijs van 4 dagen was.
Szscettin licht redelijk ver land inwaarts en het traject over de rivier naar de haven was erg mooi. Het was niet echt zoals ik mij Polen voorstelde. Er was heel veel natuur en nog wel redelijk mooi ook.
We hebben hier een kleine week gelegen.
Eerst hebben we nog wat kleine dingen geladen voor de shiploader. Op woensdag zijn we begonnen met het laden van een trippercar. Dit een soort grote wagen die de shiploader voorziet van bijvoorbeeld steenkool die via de shiploader in een schip gestort wordt. Deze trippercar was niet heel zwaar maar wel heel groot. Hij staat nu voor op het schip op de luiken.
De volgende dag zijn we begonnen met de shiploader. Deze is in tegenstelling tot de trippercar wel erg zwaar, maar ook nog heel groot. Hij woog 620 ton en moest door 2 kranen tegelijk gehesen worden. Totaal heeft hij 4 uur in de kranen gehangen voordat we hem vast konden gaan sjorren. Tijdens de hijsoperatie mocht er ook niemand die niet nodig was aan boord zijn, omdat we een zeer ongunstige stabiliteit zouden krijgen en er een zeer kleine kans was dat we om konden slaan of iets dergelijks. Voordat hij uitgepikt kon worden moest er eerst nog 50% gesjord worden. Dit kwam neer op ongeveer 40 staalkabels die strak getrokken moesten worden. Dit is een redelijk zwaar werk. We zijn hier dan ook pakweg 2 uur mee bezig geweest. Om te vieren dat alles goed was verlopen zijn we die avond in Scszettin gaan stappen. Een van de beste avonden tot nu toe.
De volgende 2 dagen zijn we ook nog bezig geweest met sjorren. De laatste avond nog een keer Szscettin in geweest om even te gaan shoppen en daarna stappen.

We zijn nu voor ongeveer al 2 weken onderweg naar Burnside, Louisiana waar we de shiploader gaan lossen.
Het is erg appart om die temperatuur verandering mee te maken. Vorige week was het 0 tot 5 graden. Nu is het een lekkere 25 graden.
De afgelopen 3 dagen zijn we bezig geweest met het uitwijken voor de orkaan Michelle die erg hoge golven met zich mee bracht en soms zware windstoten. Soms voeren we zelfs achteruit. Vandaag eindelijk weer wat rustiger weer. De afgelopen week veel leuke dingen gezien. Weer walvissen, dolfijnen en zelfs zee schildpadden (helaas heb ik deze dan weer niet gezien). Er zijn nu meer dolfijnen dan toen we naar St. John gingen. Ze zwemmen nu soms ook met ons mee. Helaas heb ik ze nog niet voor de boeg zien springen. Maar hopelijk komt dat nog.

We zullen over iets meer dan een week aankomen in Burnside. Ook moeten we nog 1 dag over de rivier de Mississippi. Helaas is de terminal waar we aan gaan liggen nog in aanbouw dus is er weinig kans dat we aan wal kunnen.
Hierna gaan we dus naar Mobile, Alabama om de lading uit St. Petersburg te lossen.
Het plan om naar Japan te gaan in geschrapt, het wordt nu norfolk, Virginia, Durban, Zuid-Afrika. Over de lading weet ik nog niks. We zullen er waarschijnlijk in Durban af gaan en vanaf daar naar huis vliegen.

Ik loop nu voor 1,5 week in de machinekamer en moet nog 1,5 week. Het is in de machinekamer gemiddeld een temperatuur van 35 graden, wat niet erg lekker is om in te werken.
Ik ben er wel over uit dat ik later niet in de machinekamer wil gaan staan maar toch echt de nautische kant op wil.

Nou dit was het voor nu wel weer, zal proberen het vanaf nu weer wat regelmatiger bij te houden. Helaas kan ik niks beloven.

Joris